مدل تخمدان پلی کیستیک به عنوان یک عامل افزاینده استرس اکسیداتیو در بافت تخمدان

سابقه و هدف: سندرم تخمدان پلی کیستیک (pcos) یکی از شایع ترین علل ناباروری می باشد. یک مدل حیوانی مناسب می تواند وسیله با ارزشی برای مطالعه پاتوژنز آن فراهم کند. اختلالات pcos می تواند در نتیجه فاکتورهای محیطی از جمله گونه های واکنش گر اکسیژن ایجاد گردد. در این مطالعه تلاش بر آن بود تا با القای مدل pco، شرایط استرس اکسیداتیو در تخمدان ایجاد شود. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی، مدل pco در موش های ماده بالغ در طی 8 هفته ایجاد گردید. 30 سر موش به دو گروه کنترل و آزمایش (القای pco با استفاده از استرادیول والریت به میزان mg/kg40) تقسیم شدند. در طی 8 هفته پس از القای مدل، وزن موش ها به صورت هفتگی اندازه گیری شد. سپس موش ها به روش نخاعی کشته شدند، بافت تخمدان آن ها برداشته و نمونه بافتی تهیه گردید. پس از لیز بافت، میزان استرس اکسیداتیو با استفاده از ماده dcfh-da به روش فلوسایتومتری ارزیابی گردید. ظرفیت آنتی اکسیدانی کل نیز توسط روش frap اندازه گیری شد. نتایج بررسی با نرم افزار spss و آزمون t-test ارزیابی شد. یافته ها: وزن موش ها در گروه ها طی هشت هفته، افزایش معنی داری (05/0p≤) را نسبت به هم نشان دادند. در بررسی های بافتی، مدل pco تایید گردید. نتایج حاصل از بررسی میزان ros نشان داد که استرس اکسیداتیو در گروه pco نسبت به کنترل افزایش معنی داری (05/0p≤) یافته بود. میزان ظرفیت آنتی اکسیدانی کل در بافت تخمدان، بین گروه ها اختلاف معنی داری نداشت. استنتاج: ایجاد مدل pco با استفاده از تک تزریق استرادیول والریت می تواند منجر به افزایش استرس اکسیداتیو در بافت تخمدان گردد. این افزایش می تواند منجر به کیست های بیش تری در تخمدان موش گردد.